erginlenme, bilinçsiz kalmaya yönelik doğal eğilimlerimizden uzaklaşıp neye mal olursa olsun -acı, zahmet, katlanma- daha derin akılla, vahşi benlik ile bilinçli bir birliktelik kurmanın yolunu takip etmeye karar verdiğimiz bir süreçtir.duyarlı bir varlığın bu dünyada sonsuza kadar masum kalmasına izin verilmez. serpilip gelişmemiz amacıyla içgüdüsel doğamız bizi olguların ilk anda göründükleri gibi olmadığı gerçeğiyle yüzleşmeye sevk eder. vahşi yaratıcı işlev bizi, varlığın, algının ve bilginin birçok halini öğrenmeye zorlar.
yaşamsallıktan yoksun bir değerler sistemine uymak, ruhsal bağlantının aşırı düzeyde kaybına neden olur. toplumsal yakınlıkları ve etkilenmeleri bir kenara bırakarak, vahşi ruhumuz ve yaratıcı tinimiz yararına yapmamız gereken, herhangi bir toplulukla kaynaşmamak, kendimizi bizi çevreleyenlerden ayırarak onlarla aramızda bizim seçimlerimiz doğrultusunda köprüler kurmaktır. hangi köprülerin güçlü olacağına ve rahat geçileceğine, hangilerinin eksik ve boş kalacağına biz karar veririz. ilişki kurmayı uygun gördüğümüz topluluklar, ruhsal ve yaratıcı hayatımız için en büyük desteği verenler olacaktır.
bunu kabul etmekten nefret etsek de, hayatımızda tekrar tekrar yaptığımız en kötü pazarlık derin bilge hayatımızı çok daha zayıf olan hayat için kaybettiğimizde; dişlerimizi, pençelerimizi, duyumsamamızı, kokumuzu terk ettiğimizde; vahşi doğalarımızı, zengin görünen fakat içi boş çıkan bir şey vaadiyle teslim ettiğimizde yaptığımız pazarlıktır. genellikle bu pazarlığı, neden olacağı üzüntü, acı ve altüst oluşu kavramadan yaparız.
hayatlarımızda, genellikle de orta yaşlarda, ister acı verici olsun ister olmasın, karar vermemiz gereken bir an gelir ve bu karar, gelecekteki hayatımızın muhtemelen en önemli psişik kararıdır. kadınlar bu noktaya çoğu zaman otuzlarının sonunda ya da kırklarının başında ulaşırlar. kulaklarına kadar her şeyle dolu oldukları bir noktadadırlar ve artık bıkmışlardır, son damla bardağı taşırmıştır ve bitip tükenmişlerdir. yirmili yaşlarının düşleri buruşturulup atılmıştır. kalpler kırılmış, evlilikler bozulmuş, sözler tutulmamış olabilir.
yolun hemen üzerinde belirip onu dalgalandırıyormuş gibi gösteren sıcaklık dalgaları gibi, gerçek olmayan bir imge yaratıldığında yanılsama ortaya çıkar. sıcaklık dalgaları gerçekte vardır; ama yol hiçbir şekilde dalgalanmamaktadır. işte yanılsama budur. bilginin ilk parçası budur. bilginin ilk parçası doğrudur; ama ikinci parçası, yani sonuç doğru değildir.
belli incinmelerin, hasarların ve utançların yası asla tutulamaz. kefaret, bir zamanlar açılmış olan yarayı iyileştirir. yine de orada bir yara izi hep duracaktır. hava durumunun değişmesiyle birlikte yara da tekrar ağrıyabilir, ağrıyacaktır da. gerçek bir yasın doğasıdır bu.
öfke, iyi bir şeyin ortaya çıkabileceğine dair güvenimizi aşındırır. umut etmek için bir şeyler olmalıdır. ve umudun yitirilmesinin ardında genellikle öfke vardır; kızgınlığın ardında acı, acının ardında ise bazen yakın zamanlarda yaşanmış; ama çoğunlukla uzun süre önce meydana gelmiş şu ya da bu türden bir eziyet yatar.
tüm duygular, öfke bile, bilgiyi, içgörüyü, bazılarının aydınlanma dediği şeyi taşır. öfkemiz, bir süreliğine, bir öğretmene.. çok çabuk başımızdan savamayacağımız ama uğruna dağa tırmanabileceğimiz, ondan bir şeyler öğrenmek ve onunla içsel olarak başa çıkabilmek için çeşitli imgeler yoluyla kişileştirebileceğimiz, böylece sonuç olarak dünyada yararlı bir hale ya da tekrar toz haline gelmesine izin vereceğimiz bir şeye dönüşebilir. tutarlı bir hayatta, öfke tek başına bir şey değildir. dönüştürücü çabalarımızı bekleyen bir tözdür. öfkenin döngüsü diğer herhangi bir döngü gibidir; yükselir, iner, ölür ve yeni bir enerji olarak serbest kalır. öfke konusuna dikkatle eğilmek, dönüşüm sürecini başlatır.
dünyanın her yanında hepimiz aynı düşleri görürüz. asla haritadan yoksun değiliz. asla birbirimizden yoksun değiliz. düşlerimiz sayesinde birleşiriz.