daha genç ve kırılgan olduğum yaşlarda babam ömrüm boyunca aklımdan çıkmayacak bir öğüt vermişti bana. "birini eleştirmeye kalkıştığında" demişti, "herkesin senin ayrıcalıklarına sahip olmadığını hatırla."her insan kendinde en az bir büyük erdem olduğuna inanır. benimki, tanıdıklarım arasında en dürüst kişi olmamdır.
tüm yapmacık tavırlar başlangıçta bir şeyleri saklamaya yöneliktir.
çok içen insanların yanında ayık kalmak her zaman faydalıdır. her şeyden önce dilinizi bağlar, fazla gevezelik etmezsiniz. daha da güzeli insanın kendi kusur ve yanlışlarını örtebilmesidir, nasılsa kimsenin sizi görecek hali olmaz. zira görseler de umursamazlar.
yalnızca kaçanlar ve kovalayanlar, meşguller ve bitkinler vardır.
kesin olan bir şey var, hiçbir şeyin olmadığı kadar: zenginler para, fakirler çocuk yapar.
bu dünyada bir kız için en iyisi aptal ve güzel olmak.
yalnız bir insanın hayalinde biriktirdiklerini hiçbir taze tutku, hiçbir yeni ateş yok edemez.
insanın hoşgörüsünün sınırları vardır.
gençlerin mahrem açılmaları veya en azından bunları anlatmakta kullandıkları ifadeler genellikle ya sağdan soldan aşırma ya da bastırılmış duygularından ibarettir.
dostlarımız sağken onlara yakınlık göstermek önemlidir, öldükten sonra değil!
kötü sürücü ancak başka bir kötü sürücüyle karşılaşana kadar güvende olur.
bizler akıntıya karşı kürek çekip sularla boğuşurken aslında durmaksızın geriye, yani geçmişe doğru gitmiyor muyuz zaten?
insanlar hakkındaki yargıları kendine saklamak sonsuz bir umuttur bence. babamın bilgiççe söylediği ve benim de bilgiççe onayladığım şu sözünü unutmaktan halen korku duyarım: bazı temel incelikler dünyaya adaletsiz dağıtılmıştır.