güzel dediğin yalnız başlangıcıdır korkunç olanın, ancak dayandığımız; tansırız onu, çünkü hor görür, umursamaz bizi yerle bir etmeyi.ama biz, bir şey düşünürken bile, tek bir şey, duyuyoruz öbürünün ağırlığını.
oysa ancak içimize dönüştürdüğümüz an belli eder kendisini en görünür mutluluk.
din, dinin yaratıcısı olmaktan daha çok onun bir kurbanı durumundaki insan öznesini kavrar ve kontrolü altına alır.
stephane mallarme: her şey sonunda bir kitaba varmak içindir.
yazgı denir işte buna: karşıda olmak, başka hiçbir şey değil, hep, hep karşıda.
bir kez hepsi, yalnız bir kez. bir kez, bir daha yok. evet, bizler de bir kez. bir daha yok. ama bu, bir kez bulunmuş olmak, bir kezcik de olsa yeryüzünde bulunmuş olmak, sanma geri alınabilir.
ve bizler, ki yükselen mutluluğu düşünürüz, içimize dokunurdu o neredeyse bizi altüst eden şey, bir mutlunun düşüşünde.