dino buzzati
gerçeklerin, beklentilerin, eskimiş ayakkabıların, evde dikilmiş iç çamaşırlarının anılarıyla dolu sonsuz dünyada özel bir kişi olmanın, yakışıklı beyefendilerin dikkatlerini çekmenin, onları kendine âşık etmenin düşleri birden ölüverir. insan ansızın bir şeyin farkına varıverir. belki öteden beri bildiği, ancak şimdiye kadar inanmak istemediği bir şey. ölümcül bir hastalığın kaçınılmaz belirtilerinin uzun süredir farkında olan ama bunun yaşamını eskisi gibi sürdürmesini engelleyemeyeceğini kendisine karşı inatla savunan biri gibi. ama sonunda, şiddetli ağrılarla kıvranılan bir anda gerçekle yüzleşilir.
her şey dehşet verici bir kesinlikle ortadadır artık. o andan başlayarak yaşam biçimi tam anlamıyla yön değiştirir. yaşamda kutsanan, üstün tutulan değerler ansızın anlamını yitirir; hatta tiksindirici olur. kişi çevresinde umutla sarılabileceği bir şey aranır. ne var ki, tamamen silahsız ve tek başınadır. bu dünyada şimdi onu kemiren hastalıktan başka bir şey yoktur. sadece iki kaçış yolunun kendisine açık olduğunu görür: kendini tedavi ettirmek ya da ölene kadar hastalıkla bir arada yaşamaya alışmak. ancak hangi yola yönelirse yönelsin, düşüş hızı her saniye giderek artar.
