insan bütün girift şeylerin merkezinde bulunur. her şeklin, her sesin her hareketin, her vaziyetin üzerimizde bir tesiri vardır. ve bunlar infial, ihtiras gibi ruhumuzun maddi, manevi bir özelliğiyle örtüşür. her şeyden aldığımız tesiri kendi varlığımızla açıklayarak ve izah ederek cansız şeylerde de kendimizinki gibi birer ruh varmış gibi vehmederiz.mesela bir ağacın çırpınarak rüzgârla mücadelesi, gökte bir bulutun koşması bizi onlarda bir canlılık bulunduğu vehmine düşürür. bizden taşan hayatla her şeyi canlı ve anlamlı görürüz. şiiri canlandıran işte bunlardır. gecenin derin sessizliği ve hoşluğu içinde tepemizde pırıldayan yıldızların ince kalpler için ne tatlı bir söyleşmeleri ve şiirleşmeleri vardır. sema kubbesinden şiirler serperek yürüyen ay'ı, bu en yakın uzay komşumuzu, uyuyan sulara akislerini düşürerek bize bakıyor sanırız.