bence çalışan bir adamın asgari gereksinimi kendine ait, kapısını kilitleyip eşyalarıyla birlikte güvende olacağı bir odadır. orada oturup pencerenin yanında bir şeyler okuyabilmeli yahut dışarı bakabilmelidir. canı ne zaman isterse buraya gelip gidebilmelidir. sırtında ve cebinde taşıdıklarından öte birkaç şahsi eşyayı burada toplayabilmelidir. duvarlara annesinin, kız kardeşinin, sevgilisinin, bale dansçılarının, buldogların ya da gönlünden ne geçiyorsa onun fotoğrafını asabilmelidir. kısacası, şu dünyada kendisinin olan bu tek yerde şunu söyleyebilmelidir: "burası bana ait, benim kalem. dünya kapımın eşiğinde biter. buranın hakimi, efendisi benim."o zaman bu adam, daha iyi bir vatandaş olur; işini de daha iyi yapar.