albert camus
hemcinslerinin basitliğini bütün çıplaklığıyla görmek, aslında insana acı veren bir deneydir.
feuerbach: tanrı, insanın kendisinden başka bir şey değildir. dolayısıyla tanrı'ya yüklenen tüm nitelikler, insan doğasının nitelikleridir. gerçek tanrı insandır.
elli yaşında hayatın zirvesindedir insan. ah dostum, benim yaşımda, gururlu, özgür bir ruha sahip bir kimse için evlilik ölüm demektir. bu evlilik işi aklımı altüst edecek, bütün enerjimi tüketecek, insanlık davasında hiçbir işe yaramayacağım artık. sonra da çocuklar olacak; benden mi, tanrı bilir!
genç ve güzel bir kızla evlenmek için insan paraya bakmaz.
insanları birbiriyle kaynaştırmak için duygudan ve kamuoyu korkusundan daha güçlü bir şey vardır: namussuzluk. namussuzluğun bir hak olduğunu açık açık söylemek, vatandaşı baştan çıkararak peşinizden sürüklemek için en iyi yoldur.
sınırsız bir özgürlükten yola çıkarak, sınırsız bir zorbalığa varıyorum.
neçayev: devrimci, yerleşik toplumsal ahlaktan tiksinip ondan nefret eder; onun için, yolu devrimin zaferine açan her şey ahlaka uygundur, onun yolunun karşısına dikilen her şeyse ahlaka aykırıdır.
bütün insanlar köledir, kölelikte de bütün insanlar eşittir.
tanrıyı hiç tanımayan biri, tanrıya ilgisiz kalan birinden daha ilginçtir. eksiksiz bir inancın eşiğindedir o.
"bir çocuğa karşı günah işlemek kadar büyük bir suç olamaz."
insan bir kere şanssız olunca, bir aptallık yaptığını kendisine arkadaşlarının söylemesi kadar dayanılmaz bir şey olamaz.
aristokratlar içindir can sıkıntısı. birbiriyle eşit olan insanlar sıkılmazlar, eğlenmezler de. hepsi aynı kapıya çıkar. adalet, onun üzerinde de bilim olunca, ne sevgi kalır artık ne de can sıkıntısı.
güçlüyüm. susarak tokat yemeye, bir cinayetin üstesinden gelmeye, en düşük sapıklıklar içinde yaşamaya, kendi yıkımımı açıkça ortaya koymaya yetti gücüm. hepsinden tiksiniyorum. her şeyi yapabilirim, sonsuz bir gücüm var; ama bu gücü nereye yönelteceğimi bilemiyorum. her şey yabancı bana.