vaclav havel
insanoğlu her şeye alışıyor.
dostum, günümüzde kimse başına dert açmak istemiyor, işte bu.
ben böyleyim işte. yardım gerekiyorsa yardım ederim. hayata bakış açım bu benim. ne zaman olursa olsun insan birbirine yardım etmeli, işte böyle düşünüyorum ben. bir gün ben yardım elimi uzatırsam, ertesi günü siz uzatırsınız. haksız mıyım?
artistler genellikle çok meşgul olurlar. çok önceden programları yapılmıştır. onun için ani değişiklikler yapmaları kolay olmaz.
insanlar domuz, gerçek birer domuz.
hayat zor, dünya ikiye ayrılmış. bu ülke tarihin derinliklerinde unutulmuş, kimsenin aldırdığı yok. işler ne kadar iyi giderse kaderimiz o kadar bozuluyor. ama elinden ne gelir?
aptallık etme, kader birliği edeceğim diye, kendi yolunu aramaktan vazgeçme!
devamlı değişikliklerle sevişme denilen olguyu şekillendirmeyi biliyoruz. tempoyu da bu yüzden tutturabiliyoruz. bizim için her sefer ilk günkü gibi, her seferki değişik, eşsiz, unutulmaz. kendimizi bütün varlığımızla tamamen ve sonuna kadar veriyoruz. o zaman da aşk yapmak bizim için alelade, âdet yerini bulsun diye yapılan bir iş olmaktan çıkıyor.