bazı insanlar vardır ki altmış yaşına gelseler yine çocuk kalır, nasihate muhtaç olurlar.insan denilen şey sıradan makineler gibi yalnız maddi vasıtalarla idare olunur bir şey değildir. bunun bir de manevi yönü vardır. manevi ihtiyaçlar bir açın ekmeğe, bir çıplağın elbiseye olan ihtiyaçlarından beterdir, daha şiddetlidir.
bazı insanların maddiyat yönü, maneviyat yönüne üstün gelir. insan da bir nevi hayvan değil mi? insanı hayvandan ayıran, üstün kılan faziletleri ve övgüye değer güzel huylarıdır. o şereften kimi çok pay almış, kimisi az. çok pay almış olanlar insaniyete daha fazla girmiş, öbürleri de derecesine göre yaklaşmış olurlar. hayvan cinsinden insaniyetle farklılaşan ve ayrışan insanlardaki yürekler, yalnız yaşam gücü olan nefesi alıp vermek gibi maddi bir görevin gerçekleşmesiyle yetinmezler. bir manevi gücün de idaresi altında bulunurlar ki bunun gereği, birtakım hisleri dökmek ve ihtiyacını gördüğü duyumları da almak ister. bunlardaki his ve hislenmeler onları sevmek ve sevilmek denilen şeye şiddetli ihtiyaçla muhtaç kılmıştır.