samipaşazade sezai
zavallı hafıza! günden güne yok olduğunu hissettiğimiz vücut denilen şu toprak yığıntısının üzerinde durmadan sonsuzluk için çalışır durur. hüzünlü bir bakışı senelerce muhafaza eder. bir sözü, bir tebessümü yıllarca saklar. etrafından baş döndürücü bir hızla geçen bütün hatıra ve tesirleri hemen unutmaya çalışır. bu tahammülü aşan çabayla bütün kuvvet ve takati kaybolunca bize ümit veren istikbal biter; hayatımıza eşlik eden mazi, unutuşlar deryası içinde yok olur. o zaman ölümcül şekilde yaralanmış bir asker gibi bizi mezarın kapısında bırakarak hizmetini terk eder.