aslına bakarsanız, bozulma ve zihinsel ölüm pahasına, varoluşunun temel koşullarını bozmak ve böylece yetileri ile çevresi arasındaki dengeyi yıkmak insanoğluna yasaklanmıştır. vatandaşlarını ifsat etmeye niyetli bir devlet olsaydı, bu niyetini hayata geçirmek için esrar kullanımını teşvik etmekle yetinirdi.
şarap iradeyi güçlendirir, esrar yok eder. şarap fiziksel bir yardımdır, esrar bir intihar silahı. şarap insanı iyi huylu ve girişken yapar, esrarsa yalnızlaştırır. deyim yerindeyse biri çalışkandır, diğeriyse özünde tembel. hem bir çırpıda cennete kavuşabiliyorsanız, çalışmanın, toprağı sürmenin, yazmanın, herhangi bir şey üretmenin ne manası kalır ki?
son olarak, şarap çok çalışıp onu içmeyi hak eden halk içindir. esrar yalnızlık sevinçleri sınıfına aittir; aylak sefiller için yaratılmıştır. şarap faydalıdır, verimli sonuçlar doğurur. esrar faydasız ve tehlikelidir.
pek tanınmayan ama önemli bir filozof, müzik kuramcısı ve konservatuar hocasının, barbereau'nun güzel sözleriyle bu yazımı bitirmek istiyorum. bu zatın da bulunduğu bir meclise katılmıştım ve orada bulunanların bazıları o keyif verici zehirden alıyorlardı. zikrettiğim zat kelimelere dökemeyeceğim bir küçümsemeyle bana şöyle demişti: "akıllı ve zengin ruhlu bir insanın şiirsel mutluluğa erişmek için yapay yollara başvurmasını hiç anlamıyorum; çünkü coşku ve irade gücü, doğaüstü bir varoluşa yükselmek için yeterlidir zaten. büyük şairler, filozoflar ve yalvaçlar, saf ve özgür iradelerini kullanarak, hem sebep hem sonuç, hem özne hem nesne, hem hipnozu hem uyurgezer oldukları bir hale ulaşan insanlardır." ona sonuna kadar katılıyorum.