muzaffer ilhan erdost
bütün sevinçlerin, coşkuların, bitip tükenmez engin çalışmaların sebebi ve kaynağı cinsel güçtür veya cinsel ilişkilerdir. aslında bir süs, çocuksuz bir süs olan bu kirleniş, kirlenişten başlayan sıkıntıların, intihara gidip gelen bunaltıların, durgunluğun, soğukluğun, sessizliğin yavaş yavaş çözülüp, kabarıp taşarak utkulara ulaşması, içimizdeki o kanın uyanıp dirilmesinden başka bir şey değildir.
insan karşılıksız bir çektir ve ancak para ile dengesini bulmuştur. ölüm önünde her şeyin, bütün acıların, sevinçlerin, bu karşılıksız çekin dengesini sağlamak için çalışıp didinmelerin boş olduğunu kavrar. insan, dengesini ve sonsuz düzenini bulamamış bir göçebedir. ayaklarımız, bizi hep kendi alışkanlığı içerisinde ölüme götürür. biz kendi ölümüzü taşırız.
