georg büchner
devrim satürn gibidir, kendi çocuklarını yer.
dediler ki bize: aristokratları gebertin, kurttur onlar! aristokratları sokak lambalarına astık. dediler ki kralın vetosu ekmeğinizi kemiriyor, onu da yok ettik. jirondenler sizi açlıktan öldürüyor dediler, jirondenleri giyotine yatırdık. ama onlar ölüleri soydular, biz yine yalınayak dolaşıyoruz.
halkın gözünde zayıflıkla ılımlılık aynı şeydir.
halk bir çocuk gibidir, içinde ne olduğunu göreyim diye her şeyi kırmak ister.
meşru müdafaanın bittiği yerde cinayet başlar.
bazen sana usulca ve gizlice, yalan söylüyorsun, yalan söylüyorsun diyen bir ses yok mu içinde?!
vicdan, bir maymunun karşısına geçip kendine eziyet ettiği bir aynadır. herkes istediği gibi süsler kendini, sonra kendi tarzında eğlenmeye koyulur.
ileriye doğru koşan bir kitlenin ortasında durup kalan birisi kitlenin karşısına çıkmış kadar direnç gösterir, arada ezilecektir.
ölüm döşeğindekiler genellikle çocuklaşırlar.
dertler, tasalar arasında
sabahın köründe başlayıp
gün bitene kadar çalış çabala
insanlık yüksek kaderine doğru devasa adımlarla ilerliyor.
kimsenin duymaması gereken düşünceler vardır.
masumiyet halkın uyanıklığı karşısında asla titremez.
beyin kanaması en iyi ölümdür.
hayat buldukları ana kadar sözlerinizin peşinden gidin.
pervasızlık suça, sükunet suçsuzluğa delalettir.
kollarımızı kader yönlendiriyor. ama yalnızca güçlü karakterler onun organlarıdır.
insan kendini ona adarsa, yaşamı yeniden adamakıllı sevebilir, çocuğu gibi. insanın tesadüfen ensest yapması ve kendi kendisinin babası olabilmesi çok sık gerçekleşmez. aynı anda hem baba hem çocuk. rahat bir oedipus.
hâlâ sarhoş olabilenler mutlu insanlardır. yarın ayaktan düşmüş bir pantolon olacaksın, bir gardıroba atılacaksın ve güveler kemirecek seni, nasıl istersen öyle kok.
siz adamı bir yalana bile âşık edersiniz.
damlalarından yalnızca biri eksik olsaydı, yaşam ırmağı durmak zorunda kalırdı. yeryüzü bu darbeyle yaralanırdı.
ölüm derler adına, zalim orakçı
gücünü vermiş ona, hey yüce tanrı