itiraf

jean meslier

insanların hatalarını, yolsuzluklarını, boş övünmelerini, deliliklerini ve yaramazlıklarını gördüm ve anladım. onlardan nefret ederim, onları hakir görürüm fakat insanlara acımaktan da geri duramam. yaşarken bunu söylemeye cesaret edemedim. ancak hiç olmazsa ölürken ve öldükten sonra bunu söyleyeceğim.

kardeşlerim, benim sevgimi, samimiyetimi bilirsiniz; inanışımı bayağı bir çıkara asla feda etmem. duygularıma bu kadar taban tabana zıt bir mesleğe girmiş olmam hırs ve açgözlülük yüzünden değildir, ana ve babama itaat ettim. eğer cezaya çarpılmaksızın yapabilseydim, sizi aydınlatmayı ve uyarmayı tercih ederdim.

hak şahidimdir ki, can gözleri kör edilmiş bir merhamet satın almak için büyük paralar getiren halkın safdilliğine gülenleri, bir hükümdara yakışırcasına aşağıladım.

bu tekel ne kadar iğrençtir! sizin alın teriniz ve zahmetiniz sayesinde semizlenenlerin kendi sırları ve batıl fikirleri için söyledikleri aşağılık duygusunu kınamıyorum. ancak bunların doymak bilmez hırs ve açgözlülüklerinden ve benzerlerinin körlük içinde tutmaya özendikleri halkın cehaletiyle alay etmekten duydukları büyük hazdan tiksinirim.

uğursuz dinî inanışlardan mümkün olduğunca az söz ettim. rahip olarak görevimi yapmam gerekiyordu. ancak kalben tiksindiğim bu dinî yalanları size söylemek zorunda kaldığım zaman, şahsen ne kadar rahatsız oldum!

tertemiz kalbiniz bende ne kadar pişmanlık acıları uyandırdı! herkesin önünde açıkça fikir ve kanaatlerimi söyleyerek gözlerini açmama çok az zaman kaldığı günler bin kere olmuştur. ancak bütün kuvvetlerime üstün gelen bir korku beni tutmuş ve ölünceye dek susmaya mecbur etmiştir.