yalnızlık

sevan nişanyan

insanları yadırgatacak bir düşünce belki, ama söyleyeyim. insanın en kıymetli varlığı yalnızlığıymış gibi geliyor bana. gerçek yalnızlık zordur, uzun çaba ve emekle elde edilir, insanın mahallesine, eşine dostuna, en önemlisi kendisine mesafe koymayı öğrenmesiyle olur. o mesafenin adına kimi vicdan özgürlüğü der, kimi hakikat aşkı der, kimi felsefe der. alçak gönüllü olalım, büyük laflar etmeyelim dersen ironi de diyebilirsin; aynı şeyin küçük adıdır. hayatta her şeye (ama her şeye, birilerinin kutsal dediği şeylere de) çok yönlü bakılabileceğini anlamaktır mesele. onu anladın mı, hakikatin zahmetli yoluna girdin demektir. hazır şablonun yok: her gün, her an, vicdanınla yapayalnızsın, karar vermek zorundasın. hacı ne demiş, kitap ne demiş, mahalle ne der yok. yalnızlık dediğim bu. onun lezzetini anlatmaya çalışıyorum yazılarımda, dinleyen varsa.